Między sacrum i profanum. Rola czynnika religijnego w rozwiązywaniu konfliktów i budowaniu pokoju. Seria: Studia i monografie nr 571

Od początku lat 90. XX wieku głębokiej transformacji ulega sfera rozwiązywania konfliktów i budowania pokoju oraz jej analiza. Istotnym wymiarem następujących zmian jest fakt, że już nie tylko praktycy, ale również teoretycy dostrzegać zaczęli w tym obszarze szczególne znaczenie czynnika religijnego. Konsekwencją owej ewolucji jest zredefiniowanie relacji między religijnym i niereligijnym budowaniem pokoju. Z jednej strony następuje zbliżenie obu płaszczyzn, z drugiej natomiast – wykrystalizowanie się uznawanego za subdyscyplinę w obrębie studiów nad pokojem i konfliktem (Peace and Conflict Studies) religijnego budowania pokoju. Cechujące się wysokim poziomem interdyscyplinarności religijne budowanie pokoju jest definiowane jako działania podejmowane przez aktorów motywowanych religijnie zmierzające do rozwiązania i transformacji konfliktu w celu zbudowania relacji społecznych i instytucji politycznych charakteryzujących się etosem tolerancji i braku przemocy. Będąc kluczowym, choć rzadko dyskutowanym i analizowanym wymiarem „renesansu religii” w obszarze stosunków międzynarodowych, religijne budowanie pokoju oznacza sięganie do pokojowych zasobów religijnych w wymiarze doktrynalnym i etycznym, co przekłada się na praktykę wielopoziomowych działań podejmowanych przez podmioty religijne i motywowane religijnie w skali globu.