Wyzwanie (o poezji z przypisami i bez)

Od wielu już lat [Leszek Szaruga] uważnie śledzi przemiany w polskiej poezji współczesnej, towarzysząc swym piórem me tylko zjawiskom szczególnie ważnym, ale i - chciałoby się powiedzieć - także poezji w jej codzienności nie zawsze przecież efektownej. Autor we wstępie do swego tomu zastrzega się wprawdzie, że zbiór ten jest niczym więcej jak właśnie zbiorem nie podporządkowanym żadnej z góry założonej koncepcji, ale można te zastrzeżenia uznać za nadto skromne. Lektura tekstów składających się na tom Wyzwanie wyraźnie zdaje się takim zastrzeżeniom przeczyć. Już sam dobór nazwisk interesujących krytyka jest tu znaczący, tym razem bowiem uwagę swą skupia na pisarzach o głośnych i bardzo głośnych nazwiskach, których książki w większości już stanowią kanon polskiej literatury współczesnej (Miłosz, Różewicz, Herbert...), co tym bardziej stawia krytyka w trudnej sytuacji, jak bowiem znaleźć dla siebie własne miejsce wśród pokaźnej ilościowo literatury przedmiotu A miejsce to znajduje Leszek Szaruga bez większego trudu. Wyznacza je z jednej strony rzeczywista fascynacja czytelnicza autora, nie jest on chłodnym emocjonalnie badaczem, ale czytelnikiem jawnie przyznającym się do swych zauroczeń, z drugiej zaś miejsce to uwypukla się dzięki inwencji lekturowej, która pozwala dostrzec w twórczości tak często opisywanych twórców wątki nie dość jeszcze wyraźnie określone, mało eksponowane i znajduje ta